ကြာလာလမ္ပူ ဘာဂ်ာယာတိုင္းမ္စကြဲအနီး ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားကို စစ္ေဆးလ်က္ရွိသည့္ မေလးရွားရဲ (ဓာတ္ပံု – ေက်ာ္ဆုမြန္)
ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ရွိ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမားမ်ားကို ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ားက တရား၀င္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ ျခင္း ဟုတ္မဟုတ္ တင္းက်ပ္စြာ စစ္ေဆးေနျခင္းအားျဖင့္ အခက္အခဲမ်ား ပိုမ်ားလာေနေၾကာင္း မေလးရွား ႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားက ေျပာၾကသည္။
စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားမရွိသူမ်ား ဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္း ခံေနရၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဘာသာေရးပဋိပကၡမ်ား၏ သက္ေရာက္မႈမ်ားက မေလးရွားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို ယင္းသို႕ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ စိစစ္စရာ ဖန္လာေနသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ယခုႏွစ္ ေမလ ေႏွာင္းပိုင္း ႏွင့္ ဇြန္လ အေစာပိုင္းတို႔၌ မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာမ်ား ႏွင့္ မြတ္ဆလင္မ်ား အၾကား ပဋိပကၡမ်ားျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး အမ်ားစုမွာ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ တ၀ိုက္တြင္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအလုပ္သမား အနည္းဆံုး ၆ ဦး ေသဆံုးခဲ့၍ မိမိတို႔လံုၿခံဳေရးကို စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔မႈျဖင့္ ရာႏွင့္ခ်ီေသာ အျခားအလုပ္သမားမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
ဇြန္လအတြင္းက ျမန္မာအလုပ္သမား ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကို မေလးရွားရဲအဖြဲ႕က ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခဲ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေသြးထြက္ သံယို အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား မျဖစ္ေပၚလာေစႏိုင္ရန္ ယင္းသို႔ ထိန္းသိမ္းရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ၃ လ က လည္း အလားတူထပ္မံ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သျဖင့္ မေလးရွားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေန တခုျဖစ္လာရျပန္သည္။
“က်ေနာ္တို႔ မွာ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ရွိေနရင္ေတာင္မွ ကြာလာလမ္ပူမွာ ဘယ္ကို သြား သြား မေလးရွားရဲကို စိုးရိမ္ေနရတယ္။ သူတို႔ က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ေဆးတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကို စစ္ေဆး တယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာေတြ အေနမ်ားတဲ့ တ႐ုတ္တန္း နားမွာပါ” ဟု ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္သည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ ၿပီျဖစ္ေသာ အသက္ ၄၃ ႏွစ္အရြယ္ ဦးၾကည္ေအာင္က ေျပာသည္။
“အထူးသျဖင့္ ေနထိုင္ခြင့္ သက္တမ္းေက်ာ္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ၊ ရဲက သူတို႔ ဘယ္သူလဲဆိုတာသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ သံသယရွိတယ္ဆိုရင္ ဖမ္းၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွင္ဆီကို တာ၀န္ခံေပးဖို႔ ဖုန္းဆက္ခြင့္ျပဳတယ္။ တခါတေလေတာ့ သူတို႔ကို လာဘ္ထိုးခြင့္ ေပးတယ္။ အနည္းဆံုး ရင္းဂစ္ ၁၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၁ ေဒၚလာခန္႔) ေပးရတယ္” ဟုလည္း သူက ေျပာသည္။
ကြာလာလမ္ပူမွ ဒမန္ဆာရာ ၿမိဳ႕နယ္ရွိ အလုပ္သမားစုေဆာင္းေရး ကုမၸဏီ တခုတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ဦးၾကည္ေအာင္က သူ၏ မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာေနထိုင္ခဲ့ေသာ အေတြ႔အႀကံဳအရေျပာရလွ်င္ ဆလာယန္း ရပ္ကြက္သည္ မေလးရွား ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ၊ နီေပါ၊ အိႏၵိယ၊ ဖိလစ္ပိုင္ႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွား အစရွိေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားၾကား ျပႆနာ အျဖစ္ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။
“အဲဒီနားမွာ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေန႔တိုင္း ၾကားရတယ္။ အဲဒီမွာက တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ မီဒီယာေတြမွာကလည္း ထပ္တလဲလဲေဖာ္ျပေပးေနေတာ့ ျမန္မာေတြကို ႏွစ္ဖက္ အစိုးရေတြကလည္း ပိုၿပီး သတိထားမိ လာၾကပါတယ္။ အခုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ကို မေလးရွား အစိုးရက ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးတာ ခံေနရၿပီ။ သက္တမ္းေက်ာ္ၿပီး ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ ပိုၿပီးစိုးရိမ္ရတာေပါ့” ဟု ဦးၾကည္ေအာင္က ဆိုသည္။
စက္တင္ဘာ လဆန္းပိုင္းတြင္ မေလးရွား အာဏာပုိင္မ်ားက တရားမ၀င္ အလုပ္သမားမ်ား ဖယ္ရွားေရး လႈပ္ရွားမႈတရပ္ကို စတင္လုပ္ေဆာင္လာခ်ိန္တြင္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားလည္း ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အစုအၿပံဳလိုက္ အိမ္ကိုျပန္ၾကသည္။ စက္တင္ဘာလ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ျပန္လာၾကေသာ ျမန္မာအလုပ္သမား ၁၇၀ က မေလးရွား အာဏာပိုင္မ်ား က ဖမ္ဆီးမည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ ျပန္လာဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ယခုႏွစ္ျပဳလုပ္ေသာ ႏွိမ္နင္းမႈ သည္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ကိုင္ျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ တရားမ၀င္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားသည္ အဖမ္းခံရမည္ကို စိုးရိမ္စြာျဖင့္ ေနေနၾကရေၾကာင္း သူတို႔က ေျပာသည္။
ကြာလာလမ္ပူမွ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ တဦးျဖစ္ေသာ ဦးသိန္းႏိုင္က အလုပ္သမားအျဖစ္ ေနထိုင္ခြင့္ရရွိေရး လုပ္ထုံးလုပ္နည္းမ်ားသည္ ေရရာ တိက်ျခင္းမရွိဟု ဆိုသည္။ မေလးရွား အစိုးရႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရတို႔၏ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကလည္း ကြဲျပားမႈမ်ား ရွိေနၿပီး တခါတရံ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေနသည္ဟုလည္း သူကေျပာသည္။
“ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲဆိုေတာ့၊ တကယ္လို႔ အလုပ္သမားတေယာက္က ျမန္မာသံ႐ံုးက အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ အေထာက္ အထား စာရြက္စာတမ္းေတြျပႏိုင္ရင္ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္ ကဒ္ျပားထုတ္ေပးမယ္လို႔ မေလးရွား အစိုးရက ေျပာ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာသံ႐ံုးက က်ေတာ့ မေလးရွားအစိုးရက အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ေပးရင္ သူတို႔က ကာလရွည္ေနထိုင္ခြင့္ ပါမစ္ ကိုအတည္ျပဳေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူေတြလည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ၾကားမွာ လိုက္ေလ်ာညီေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ကြဲလြဲေနတယ္” ဟု မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ဦးသိန္းႏိုင္ က ေျပာျပသည္။
မေလးရွား အာဏာပိုင္မ်ားဖက္ကလည္း တရား၀င္မွတ္ပံုတင္ထားျခင္းမရွိသည့္ ႏိုင္ငံျခားသားအလုပ္သမား ၄၀၀၀၀၀ ခန္႔ ကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္တြင္ ဖယ္ထုတ္ႏိုင္ရန္ ဦးတည္ခ်က္ထားရွိေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။
“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာအစိုးရဘက္ကေန မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ တရား၀င္ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ခ်င္တဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို လိုအပ္တဲ့ ေထာက္ခံစာထုတ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ကူညီသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္ အလုပ္ သမားေတြ ပိုမ်ားလာပါလိမ့္မယ္” ဟုလည္း ဦးသိန္းႏိုင္က ဆိုသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာလအတြင္းကလည္း တရား၀င္မွတ္ပံုတင္ထားျခင္းမရွိသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ ေနသည့္ ကိစၥကို မေလးရွား အစိုးရႏွင့္ ေဆြးေႏြးရန္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး ဦးေအးျမင့္ ကြာလာလမ္ပူသို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။
မေလးရွားႏိုင္ငံမွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည့္ အခါ ၀န္ႀကီး ဦးေအးျမင့္က တရား၀င္မွတ္ပံုတင္ထားျခင္းမရွိသည့္ ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ားကို နယ္စပ္ကို တရားမ၀င္ျဖတ္ေက်ာ္၍ ထြက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည့္တိုင္ေအာင္ အေရးယူျခင္းမရွိဘဲ ျပန္ လာခြင့္ေပးမည္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။
အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန၏ စာရင္းဇယားမ်ားအရ မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္ လုပ္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၂၅၀၀၀၀ ခန္႔ရွိၿပီး ၎တုိ႔ထဲမွ ၁၁၀၀၀၀ ေက်ာ္သည္ မွန္ကန္သည့္ တရား၀င္စာရြက္စာ တမ္းမ်ား မရွိဘဲလုပ္ကိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ အျခား ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၈၀၀၀ ခန္႔က ကုလသမဂၢ၏ ဒုကၡသည္ အဆင့္အတန္း သတ္မွတ္ခံထားရသူမ်ားျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း အဆိုပါ ကိန္းဂဏန္းမ်ား ထက္ေလ်ာ့နည္း က်ဆင္းသြားဖြယ္ရာ အေၾကာင္းမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ စက္တင္ဘာလ အတြင္း ဖမ္းဆီးမႈမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ျမန္မာ အလုပ္သမား အေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္သြားၾကေၾကာင္း မေလးရွားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ၎တို႔ ကို အားထားလုပ္ကိုင္ ေနရသည့္ မေလးရွား စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား ကို ထိခိုက္ခဲ့ရၿပီး စက္႐ံုအခ်ိဳ႕ႏွင့္ အေသးစားႏွင့္ အလတ္စား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား ပိတ္ပစ္ရလုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ ဆန္းေ၀းရပ္ကြက္ရွိ Old Town ေကာ္ဖီဆိုင္မွ စားဖိုမွဴးတဦး ျဖစ္ေသာ ဦး၀င္းျမင့္က မေလးရွား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ အမ်ားစုသည္ ျမန္မာ အလုပ္သမားတို႔၏ အလုပ္အေပၚ႐ိုေသ တန္ဖိုးထားမႈကို သေဘာက်ႏွစ္ခ်ိဳက္ ၾကၿပီး ဖမ္းဆီးအေရးယူမႈမ်ားေၾကာင့္ အိမ္ျပန္သြားရသည္ကို မျမင္ေတြ႕လိုၾကေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“တခ်ဳိ႕ အလုပ္ရွင္ေတြဆိုရင္ သူတို႔ အလုပ္သမားေတြ ေနထိုင္ခြင့္ပါမစ္ ရဖို႔ႀကိဳးစားေပးၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြက အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္။ တေန႔ကို ၁၂ နာရီ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ေဒသခံ အလုပ္သမားေတြက မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး” ဟု သူကဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ မေလးရွားအစိုးရ၏ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားအတြက္ ပူပန္ေနရန္ မလိုသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ပင္လွ်င္ မေလးရွားတြင္ ကာလၾကာရွည္ ဆက္လက္ေနထိုင္ရန္ ခက္ခဲသည့္အေၾကာင္း တခုကလည္းရွိလာသည္။ ေနထိုင္မႈ စားရိတ္မ်ား ျမင့္တက္လာျခင္းက သူတို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္စိန္ေခၚမႈ တခုျဖစ္သည္။
“က်ေနာ္ တလကို မေလးရင္းဂစ္ ၁၅၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅၀၀ခန္႔) ရတယ္။ က်ေနာ္ပိုက္ဆံ မစုႏိုင္ဘူး။ အိမ္က မိသားစု ဆီကိုလည္း ျပန္မပို႔ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ ဒီမွာဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းက က်ေနာ့္တိုင္းျပည္မွာ ဒီေလာက္ပိုက္ဆံ ပမာဏကို မရွာႏိုင္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ေတာ့ ျပန္ဖို႔ က်ေနာ္စဥ္းစားေနပါတယ္” ဟု ဦး၀င္း ျမင့္ ကေျပာသည္။
“မေလးရွားကို လာဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ရင္းဂစ္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမ တႏွစ္မွာ ပိုက္ဆံမစုႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္ လို႔လဲဆိုေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ စက္႐ံုေတြမွာလုပ္တဲ့ တခ်ိဳ႕ အလုပ္သမားေတြဆိုရင္ လစာက ရင္းဂစ္ ၁၀၀၀ ထက္နည္းတယ္။ သူတို႔ မိသားစု ဆီကိုေတာင္ ပိုက္ဆံျပန္မပို႔ႏိုင္ဘူး” ဟု သူက ထပ္ေျပာသည္။
မေလးရွား ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တလလွ်င္ ျမန္မာေငြ ၂၀၀၀၀၀ က်ပ္ႏွင့္ အထက္ရွာေဖြ ႏိုင္မည္ဆိုပါက မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ လက္ရွိႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ားေတြ႔ႀကံဳေနရသည့္ အေျခအေန မ်ားကို ရင္ဆိုင္မည့္ အစား ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသာ ေနသည္က ပိုသင့္ေလွ်ာ္ေၾကာင္းေျပာၾကသည္။
“အခု အခ်ိန္ကေတာ့ မေလးရွားႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြအတြက္ အခ်ိန္ေကာင္း မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ကြာလာလမ္ပူမွ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးသိန္းႏိုင္က ဆိုသည္။
ဧရာ၀တီ
No comments:
Post a Comment